ما، بغض با این جماعت فکاهی

خیلی حرفا بود که می خواستم بنویسم و از اونجایی که زیاد وقت ندارم یه موضوع را از بینشون انتخاب کردم تا هم ذهنم ازش خالی بشه و بتونم بیشتر تمرکز کنم هم اینکه یه چیزی نوشته باشم..

همون طور که قبلا فخر فروخته بودم :)) من از بین تمام دوستام اولین کسی بودم که کامپیوتر خریدم :)) نخندین! ادامه ش جدی تره. منتها همیشه اطرافیان طوری به ما نگاه می کردن که انگار ما خیلی کمتر از خودشونیم. از هر نظر مارو کمتر می دیدن. همه! بدون استثنا. اگر بگم الانم خیلیاشون اینطوری هستن دروغ نگفتم! خب زندگی گذشته مون، پدرم، و شرایطی که به خاطر پدرم توش بودیم باعث می شد بقیه فکر کنن ما واقعا اونی هستیم که اونا می بینن. و از اونجایی که اهل show off و تظاهر و این ها نبودیم می ذاشتیم بقیه واقعا اینطور فکر کنن. یعنی تلاشی برای شناسوندن خود واقعیمون به بقیه نمی کردیم. می گفتیم بذار تو همون خیال بمونن. تا اونجایی که وقتی لپتاپ خریدم، صمیمی ترین دوستم وقتی اومد خونمون به جای اینکه بگه مبارکه، با تعجب گفت این مال کیه؟!! اون هم دقیقا وقتی که فقط من و مامان با هم زندگی می کردیم ! یعنی  اونقدر مارو پایین تر از خودش می دید که یه درصد احتمال نداد لپتاپ خودمه...

خیلی از آشناهامون و حتی کسایی که شاید هر هفته ببینمشون و به صمیمیترین طرز ممکن باهاشون برخورد کنم، من رو به درستی نمی شناسن. در حالیکه فکر می کنن می شناسن.. مثلا یکی از کسایی که بسیار به ما نزدیکه، دیروز برای اولین بار داشت توی اینستاگرام من می چرخید به محض اینکه عکس کتابامو که روی هم گذاشته بودم دید و حتی دید که زیرش نوشتم اینارو امروز خریدم، با تعجب ازم پرسید ثنــــا!!! این کتابا مال کیه عکسشو گذاشتی اینجا؟ گفتم مال خودم! گفت واقعا اینارو خریدی؟ آخی!

یعنی به هیچ وجه احتمال نمی داد که من کتاب بخونم. و در آخر با اینکه سن مامانمه گفت من اینارو سی سال پیش خونده بودم الان مردم هی دارن کلاس می ذارن که گابریل گارسیا مارکز می خونن. اوووو می دونی اینا مال کِیِه؟ من کهنشون کردم..

باشه بابا شما بالاتر. شما بهتر. شما از سی سال پیش با مارکز رابطه غیر اخلاقی داشتی اصن. باشه!