اگه دریل وبلاگ داشت

همیشه همه چی یه طرفه بوده. یعنی اگه از دریل بد نوشتم، شما فقط حرفای منو خوندین و یه جورایی یک طرفه به قاضی رفتین. شاید اصلا حق با من نباشه و خودم دریل تر باشم!! یهو این فکر به سرم زد که اگه خانم دریل وبلاگ داشت چیا راجع به من می نوشت. حتما اسممو میذاشت خانوم افسرده و میگفت:

این خانوم افسرده دیگه شورشو درآورده. هر وقت میرم خونشون مثه مشنگا میشینه کنارم و حرف نمیزنه. اصلا نمی شه یه موضوعی رو پیش کشید. برا همین بهش میگم بیا تو نت مدل مو و لباس ببنیم. ولی انقد افسرده ست که این کارم مثه ادم انجام نمی ده. حالا خدارو شکر بالاخره من ازدواج کردم و شوهرمم خیلی پولداره. وگرنه مجبور بودم این عتیقه (ثناخانومی) رو بیشتر ببینم. اون موقع ها که با هم میرفتیم بیرون، بهش میگفتم بیا جلوی ویترین مغازه ها بمونیم و به لباسا نگاه کنیم. ولی این خانوم افسرده حال بهم زن یه جور ماتم میگرفت انگار قراره چه کار سختی بکنه. همشم که پوست و استخونه. نه بلده درست برقصه نه می دونه چطوری لباس بپوشه. هر عروسی که رفتیم افسرده خانوم همون یه دست لباسو پوشید و من خوشتیپ و خوشگل مجبور بودم اینو کنار خودم تحمل کنم. از کجا معلوم؟ شاید اگه این کنارم نبود زودتر از اینا شوهر میکردم. دختره ی بی عرضه! هی بهش گفتم با من بیا بیرون من خودم جات میرم از پسرا شماره میگیرم از تنهایی دربیای. ولی بی لیاقت قبول نکرد. آخه مگه میشه یه دختر تا این سن دوست پسر نداشته باشه؟ من که میگم این افسرده خانوم ناتوانی ج.ن.س.ی داره! بر عکس باباش که ... بعله.. با اون باباش! 

حالا من که میخوام پزشکی قبول شم. ولی افسرده خانوم یه معلم درب و داغونه اخرشم به هیچ جا نمیرسه. یا اون کتابای مسخره ش.