بی سرپرست

من از آدم هایی که سالی یک بار حالم رو می پرسن خوشم نمیاد و معمولا سرد برخورد می کنم که متوجه بشن و دیگه پیام ندن. اما بعضیاشون متوجه نمی شن و من مجبورم در کمال ادب بگم دوست عزیز از اینکه سالی یک بار حالم رو می پرسی حس خوبی بهم دست نمی ده لطفا دیگه اینکارو نکن.
امروز هم همین حرف رو به یک نفر گفتم و اون در جواب بهم می گفت نباید انتظار می داشتم که تو ادب داشته باشی به هر حال تو بی سرپرست هستی و ادب حالیت نیست.
اولین بار بود که به من می گفتن بی سر پرست. اولا کسی هم سن من نیازی به سرپرست نداره و ثانیا مادرم یه سرپرست بسیار بسیار گنده ای هست. اما لحظه ای که اون من رو بی سرپرست خطاب کرد، من اینقدر منطقی به قضیه نگاه نکردم، بلکه گوشیم رو پرت کردم و با داد مامانمو صدا کردم و بعد در اتاقمو با عصبانیت باز کردم و رفتم جلوی مامانم ایستادم و همونطور که می زدم تو صورت خودم و موهامو می کشیدم می گفتم به من گفت بی سرپرست. اون عوضی به من گفت بی سرپرست. من بی سرپرست نیستم. بعد اومدم توی اتاقم و باز می زدم تو صورت خودم. اصلا نمی فهمیدم چیکار میکنم. ضربه ها اونقدر محکم بود که سه تا از ناخنام شکست. مامان بغلم کرد و سعی کرد که من دراز بکشم. تقریبا همه وزنش روی من بود. دستامو گرفت و بوسم کرد. گفت  اونی که به تو گفته بی سرپرست اونقد بی ارزشه که تو نباید حتی یک ثانیه بهش فکر کنی. و باز بوسم کرد و گفت تو باید خوشحال باشی که ما فردا میخوایم تلویزیون بخریم. بهش گفتم دیگه برام مهم نیست. مامان گفت ببین چقد کتاب داری.به کتابخونت نگاه کن. گفتم دیگه از کتاب خوشم نمیاد. مامان گفت به دوستت ایمیل بده. ببین چه دوست خوبی داری. اگه اون بهت بگه بی سرپرست من حرفشو قبول می کنم اما اینی که امروز این حرفو زد هیچی نیست. بهش گفتم از روم بلند شه چون باید یه سهمی بخرم. عصبانیتم کمتر شده بود.شونه هام خیلی سنگین بود و تنم می لرزید. نمی تونستم موس رو خوب تکون بدم و از طرفی باید به چند نفر می گفتم تعداد و قیمت سهم رو بزنن. امروز اولین روزی بود که از خریدن عرضه اولیه خوشحال نشدم. خیلی خسته ام.