سیاه

دیشب بعد از مهمونی که خاله م طبق معمول ناراحتم کرد و این بار مامانم هم ناراحت شد اومدیم خونه و با هم حرف زدیم. منو مامانمو می گم. حرف زدیم با هم . شاید دو سه ساعت با هم حرف زدیم. مرور خاطرات گذشته و تحلیل زمان حال و نگرانی ها و ارزو ها و خیلی چیزای دیگه. من با مامانم خیلی راحتم. خیلی خیلی زیاد. و فکر می کنم بیشتر این راحتی تو اون دو سالی به وجود اومد که با هم تو یه اتاق زندگی می کردیم و جایی رو نداشتیم. دو سال شب و روز کنار هم بودیم و خب خیلی صمیمیت بینمون بیشتر شد. درسته که از زندگی توی یه اتاق خسته شده بودیم ولی نمی تونستیم جلوی این صمیمیت رو بگیریم. برای همینه که گاهی حرفای مخفی توی دلم رو هم می تونم بهش بگم. مثل دیشب. مرور گذشته باعث شد که از وضعیت الان خوشحال باشیم و تحلیل الان هم فقط شمردن مشکلات و خواسته ها بود. بزرگترین ارزو های مامان و بزرگترین ارزوهای من. هم می خندیدیم هم ناراحت می شدیم. از اینکه ادما موقع خوشحالی می گن خدایا شکرت و موقع ناراحتی می گن حتما حکمتی توش بوده حالم بهم می خوره. می دونم این جمله الان اینجا هیچ ربطی نداشت. خب برگردیم به دیشب. وضعیت منو مامان اینجوری بود که داشتیم توی باتلاق فرو می رفتیم. و وضعیت الانمون طوریه که انگار یه شاخه درخت پیدا کردیم و خودمونو محکم بهش چسبوندیم و دیگه قرار نیست فرو بریم. ولی هنوز تو باتلاقیم. خوشحالیمون مثل پیدا کردن یه شاخه توی باتلاقه. حالا فکر کن این شاخه شکوفه میده و ما درسته تا گردن توی لجنیم ولی بقیه می گن بیاین با نگاه کردن به این شکوفه ها لذت ببرید. کار ما هم همینه. لذت بردن از همین چیزای کوچیک. و کار خاله و خیلیای دیگه لگد زدن توی سرمون و فرو بردنمون زیر باتلاق به مدت چند ثانیه ست. خاله م انگار لجن می ریزه تو حلقمون. خیلیای دیگه هم. کار بعضیام نشستن کنار اون باتلاق و حرف زدن با ماست. توصیف قشنگی هایی که ممکن نیست ما ببینیم. فقط بهمون حس خوب می دن. 

خیلی گند نوشتم.