تنها بودن مسئله ی غم انگیزی نیست ولی من نیستم

قبلنا همیشه از این متن ها می نوشتم در مورد اینکه آدم باید تنهایی حال خودش رو خوب کنه و باید یاد بگیره چطور تنها زندگی کنه. فقط کافیه بفهمه که در صورت تنها بودن هم باید به خودش فکر کنه و همیشه مرتب و تمیز باشه و مناسبت ها رو با وجود تنهایی، جشن بگیره و خودش رو آماده کنه. اما این برای وقتی بود که خودم تنها بودم:دی و واقعا هم همه ی این چیزا رو رعایت می کردم. دیشب با خودم فکر کردم درسته که من تنها نیستم و کسی توی زندگیمه و دیگه برنامه ی مخصوص آدمای تنها( تنها، اصلا کلمه ی غم انگیزی نیست. اشتباه برداشت نکنید) رو ندارم اما شاید بعضیا به خاطر همین می اومدن وبلاگم! که ببینن من در حالتی که فقط یک نفر هستم( به جز مامان البته. منظورم نبودن تو یه رابطه بود) چطور می تونم شاد باشم. پس این متن زیر رو نوشتم. درسته که خوب نشد و حتی نتونستم خیلی درکش کنم ولی برای شروع بد نیست. من بازم باید بتونم به هرکی که به اینجا سر می زنه (اگه تنهاست) یاد بدم چطور می تونه خوشحال باشه. بعدا بیشتر سعی می کنم.
هیچ کس جز خودتون نمی تونه حالتون رو خوب کنه و اینکه یکی نخواد باهاتون باشه به هر دلیلی، مشکل شما نیست. بزرگترین مشکلات رو هم می شه با چند تا مداد رنگی و یه لیوان چای(کمرنگ لطفا) و دو تا کتاب برطرف کرد. اگر برطرف نشد بیاید بهم بگید، من یه راه حل دیگه جلوتون می ذارم :دی