من دیوونه نیستم

به پاهای قرمزم نگاه میکنم. به پیشونیم. انگشتام. موهای روی فرش. من دیوونه نیستم! من فقط... فقط .. خوابم میاد. خیلی خوابم میاد. اونقد که می تونم یه هفته بخوابم. درد بکشم و بخوابم. می تونم سوزش روی تنمو نادیده بگیرم و بعدش آروم بخوابم. من دیوونه نیستم. هیچوقت دیوونه نبودم. اینو پدرم نمی فهمید. وقتی با خنده و تعجب نگاه می کرد که چطوری خودمو می زنم و با قهقهه می گفت وای این واقعا روانیه. ولی نبودم. من هیچوقت روانی نبودم. فقط خوابم میومد. خسته بودم. اونقد که می تونستم یه هفته بخوابم. درد بکشم و بخوابم. می تونستم سوزش روی تنمو نادیده بگیرم و بعدش آروم بخوابم. من دیوونه نبودم. اما دروغگو بودم. هرچی که بودم دروغ بود. نقاشی های رنگیم پر از دروغ بود. کتابای پر از دروغو می خوندم. ماژیکای دروغکی می خریدم. خودکارای دروغکی. من دروغکی رنگی بودم. خود واقعیم سیاه بود. سیاه سیاه. من با سرعت خیلی زیاد می دوییدم. من با سرعت فرار می کردم. از سیاهی. از خود واقعیم. ولی اون لعنتی هم دنبالم میومد. من روانی نبودم. چیزی که پدرم می گفت نبودم. من بد اخلاق نبودم. کاری که می کردم خود زنی نبود. من فقط سعی می کردم کلماتی رو که نمی تونم به زبون بیارم محکم بکوبم رو خودم. من اونجوری حرف می زدم. دردناک حرف می زدم. چون خوابم میومد. اونقد که می تونستم یه هفته. . . 

خیلی به خودت فشار میاری. مریم عزیزم خیلی به خودت فشار میاری. مریم. مریم کسی قرار نیست بره. کسی قرار نیست بزنه زیر حرفاش. مریم عزیزم. هیچکس قرار نیست کوله پشتیش رو بذاره وسط اتاق و یکی یکی لباساو بریزه توش و بگه دیگه برنمیگرده. کسی قرار نیست توی 9 سالگی ازت بپرسه این میزو می خوای یا ببرمش؟ مریم اگه خمیازه بکشی دیگه کسی قرار نیست با عصبانیت بگه گم شو برو بیرون. مریم کسی نمی گه نمی خوادت. باهات قهر نمی کنه. یک سال تمام باهات قهر نمی کنه. مریم عزیزم پدرت دیگه نیست. اون دیگه نیست. مریم هیچکس دیگه مثل اون نیست.