اعماق ِ ثنا

هیچ کس تورو اندازه ای که خودت، خودتو دوست داری، دوستت نداره و نخواهد داشت. حتی مامان و بابات. هیچ کس بیشتر از خودت عاشقت نیست. حتی کسایی که خودکشی می کنن هم این زندگی رو لایق خودشون نمی دونن و تصمیم می گیرن بمیرن. حتی اونایی که از عذاب وجدان خودکشی می کنن، اون گناه رو مناسب شخصیت خودشون نمی بینن و می خوان بمیرن. وحشتناکه وقتی بفهمی هیچ فرقی بین آدما و حیوونا نیست. نمی دونم چه کسی اینجوری تفکیکمون کرد.چه کسی کلمه ی انسان را به وجود آورد؟ ولی باور دارم که هیچ فرقی با حیوونا نداریم. قوی تر ها پیروز می شن. همه چیز دست "انتخاب طبیعی" هست و ما الان اینجاییم. اگر بخوایم از اینجا بریم و عوض شیم دیگه تصمیم با خودمونه.

می گن نمی شه همه آدما رو از خودت راضی نگه داری. من می گم حتی یک نفر هم نمی تونی راضی نگه داری. امکان نداره یه آدم تا ابد ازت راضی باشه. و این احمقانه ست که ما انتظار داشته باشیم بقیه جوری که ما می خوایم رفتار کنن و ما هم احساس رضایت کنیم. موجودات، تنها هستن. همه ما حتی اگر کنار هزار تا مثه خودمون وایسیم باز هم تنهاییم. چون درونمون، پنهان و غیر قابل لمسه. همه ما چیزهایی داریم که هرگز کسی نمی تونه بهش دست پیدا کنه و این تنهامون می کنه. همه ما بیشتر از اینکه با دهانمون صحبت کنیم توی مغزمون با خودمون حرف می زنیم و این دو تا دنیا رو جلومون می ذاره. ما خارج از ذهنمون بسیار تنهاییم. ما تو بغل عشقمون هم باشیم تنهاییم. چون خارج از ذهنمونیم. و خارج از ذهن اونیم. هرگز نمی شه به تمام کسی دست پیدا کرد و نمی شه تمام خودمون رو به کسی نشون بدیم. ما حتی لخت هم بشینیم جلوی بقیه باز همه ی هممون رو نشده. ماهایی که مغزمون از بقیه موجودات که اسمش رو گذاشتیم حیوان، بیشتر کار می کنه، بدبخت تر و تنها تر هستیم. و راه مقابله با این تنهایی فقط مراجعه به درونمونه. همونجایی که هیچ کس نمی تونه پاشو توش بذاره حتی اگه خودمون بخوایم. تنهاییمون رو فقط خودمون می تونیم حلش کنیم. دقیقا اون لحظه ای که کسی پیشمون نیست و در خلوت، کاری که مغزمون دوست داره انجام می دیم، از تنهایی خلاص شدیم. ما جایی در خودمون داریم که هیچکس نمی تونه بهش راه پیدا کنه جز خودمون. کافیه راهش رو پیدا کنیم و از این به بعد اونجا زندگی کنیم.  امیدوارم دقیقا هم.ون چیی رو برداشت کنید که من انتظار دارم.