دست رنج و این حرفا

الان چند باره که تو اینستا یا اینجا راجع به پیانو می نویسم بعضیا هی میگن اوه چه پولدار خوش بحالت ما آرزومون بوده و اینا. ( البته منظورم اون دختره که میگه خفن مایه نیستا :)))) اون که شوخی میکنه) ولی بقیه همچین از ته دل میگن که انگار معلومه منو نمی شناسن.

بهتره بهتون توضیح بدم که من پولدار نیستم. و از خیلی چیزا می زنم تا برم کلاس موسیقی مثل کفش، شلوار، مانتو، کیف و... و مجبورم هر روز برم سر کار. حتی جمعه. و مجبور بودم حتی بورس رو یاد بگیرم. و می دونین که تو ایران هم امنیت شغلی نیست و هر روز به این فکر می کنم که اگر شغلم رو از دست بدم( که هیچ هم بعید نیست) باید چه خاکی تو سرم بریزم. مطمئنا اون موقع نمی تونم برم کلاس موسیقی. پیانو رو بابا یا مامانم برام نخریدن. پول کلاس موسیقی و یا کتابامو مامان یا بابام نمی دن. خودم کار می کنم. کاری که معلوم نیست عاقبتش چی می شه. من اگه کارمو از دست بدم حتی شاید روزی برسه که نتونم اینترت بیام چون پولی برام نمی مونه. پس من پولدار نیستم. و اگر  روزی کارمو از دست بدم و نتونم برم کلاس موسیقی، پیانو رو کنار نمی ذارم و بالاخره از یه راهی دوباره ویدیو های یوتوب رو دانلود می کنم و یا به کسی میگم برام دانلود کنه و بازم خودم تو خونه یاد می گیرم. و اگه دیگه نتونم کتاب جدیدی بخرم همین کتابایی که دارمو دوباره می خونم.

و اگه پولدار بودم، کلاس سه تار و تنبک و ویولون می رفتم و یه کتابخونه ی دیگه می خریدم و توشو پر از کتابایی که دلم می خواد می کردم و هر روز می رفتم تو اون شهری که چرخ و فلک گنده داره و سه دور چرخ و فلک سوار می شدم.

هر دو شرایط رو توضیح دادم تا بگم تحت هر شرایطی من همین می مونم ولی اگه شرایطم بهتر بود همین حالتم هم بهتر می بود.

چقد حرف زدم

فعلا