حسود هرگز نیاسود

مدت ها بود که سایه سنگین یک آدم حسود رو روی وبلاگم حس می کردم. آدمی که هر از گاهی موقع خوشحالیم کامنت میذاشت و سعی می کرد از یک راهی به من ثابت کنه خوشحالیم بیهودست. مثل روزی که اینجا نوشتم عاشق شدم. یا مثل همین پست قبلم درمورد اینکه کسی عاشقمه. متاسفانه نتونستم کامنتش رو پاک نکنم چون دلم نمیخواد بقیه مجبور باشن حرفای زشت یک نفرو اینجا بخونن. به اندازه کافی توی کامنتای پیج های معروف اینستا فحش ریخته. اما از همه این ها که بگذریم. من نگران این ادم هستم. با اینکه خودم در گذشته زندگی راحتی نداشتم اما تونستم کم کم روحیه م رو بدست بیارم. حتی تو بدترین شرایط هم از خوشحالی و خوشحتی کسی ناراحت نشدم و از ته دلم برای خوشبختی بقیه دعا می کردم. اما این آدم یعنی چه گذشته ای داشته که دلش انقد سیاه شده؟ که نمی تونه ببینه کسی خوشحاله و میاد و خاطرات مادر و خواهر خودشو توی کامنتا می نویسه. به هر حال ما باید بدونیم که هیچ چیز همیشگی نیست و هر لحظه امکان داره عزیزی رو به هر دلیلی از دست بدیم. اینکه کسی اونو گذاشته و رفته نباید باعث بشه نخواد خوشبختی کسی رو ببینه یا به همه ثابت کنه همه مثل خودشو و خونوادش و آشناهاش هستن. وقتی میاد و همه اعضای بدن رو توی کامنتا می نویسه و سعی می کنه منو ناراحت کنه، اضافه کاریه. خودشه که دل چرکین تر می شه. وقتی این کلمات رو می نویسه توی پوست و خونش فرو می ره و زندگیش هر روز کثیف تر از الانش می شه.
البته از طرفی هم خوشحالم که بهم حسودی می کنه. ولی خودش اذیت می شه دیگه.