من از هر شرایطی با روی باز استقبال می کنم

وقتی می ری سر کار، کل هفته ت برات اندازه یه روزه. چون هر روز منتظری که زودتر جمعه بیاد. انگار 6 روز از هفته، فقط یک روزه و روز بعدش جمعه ست. اینجوری خیلی زود می گذره و جمعه هم همه کارایی که دوست داری هول هولکی انجام می دی. 

سر کار رفتن خوبه. به آدم حس مسئولیت می ده. مخصوصا وقتی بقیه آدمای خانواده هم از سر کار رفتنت خوشحال باشن. گاهی به این فکر می کنم که نکنه کارم رو به هر دلیلی از دست بدم. مثل 7 ماه اول سال 92. ولی بازم برام مهم نیست که از دستش بدم یا نه. من همیشه یه راهی برای ادامه زندگی اونم به بهترین شکل ممکن پیدا می کنم. از هر فرصتی استفاده می کنم تا به خواسته هام برسم. اگه کارم رو از دست بدم وقت بیشتری برای درس خوندن، کتاب خوندن، انیمیشن، نقاشی، خط، تفریح و نظافت اتاقم دارم. و اگه کار کنم وقت بیشتری برای خوش گذروندن، روز رو با بقیه سپری کردن، پول در آوردن، مفید تر بودن، و  در کار این ها درسو کتاب و ... دارم.

پس هر دو حالتش خوبه.

دیشب خواب بد دیدم. با گریه بیدار شدم. خیلی بد بود!

کسایی که بقیه رو به خاطر خانواده شون سرزنش و تحقیر می کنن، آدمای کوچیک و ضعیفی هستن. من اگر روزی همچین آدمایی رو ببینم هیچ وقت باهاشون معاشرت نمی کنم.