محمد

پنج شنبه هفته ی پیش اولین باری بود که محمد (همون دانش اموز نابینام)  اومد خونمون و من داشتم از استرس می مردم. می ترسیدم یهو از دهنم بپره و بگم " به این صفحه نگاه کن" ! خودش خیلی راحت و صمیمی برخورد کرد و خواهرشم اومده بود که پیشمون باشه. اولش از اینکه من می تونستم ببینم و اون نه، عذاب وجدان داشتم. وقتی رنگ طوسی رو گفت قلبم تیر کشید.به نیمرخش نگاه میکردم.یه دماغ کوچولو.چشمای قهوه ای روشن. پوست سفید.محمد خیلی باهوشه و کافیه یک چیزی رو بشنوه تا برای همیشه یادش بمونه. کلمه های جدید رو با لوح مخصوصش می نویسه. صدای تق تق نوشتنش رو دوس دارم.اول خیلی میترسیدم که ازم خوشش نیاد اما بار دوم اخر کلاس بوسم کرد و بهم گفت تو خیلی معلم خوبی هستی! توی چشماش نگاه کردم و گفتم تو هم بهترین دانش اموزی هستی که تاحالا داشتم.

اون فقط اسم بازی ها رو بلده(مثهclash of clans) و خودش هم می گه من که نمی تونم بازی کنم. کتاب مخصوص خودش رو نداره و بخاطر عدم امکانات مجبوره کنار بچه های عادی دیگه درس بخونه. تو مسابقه های مدرسه بهش هیچ مسئولیتی نمی دن و بعضی از همکلاسیاش اذیتش می کنن. اما محمد همچنان مغرور ترین فرد کلاسه و از همه با هوش تره. میخواد وکیل بشه. و گفته همتونو(حتی منو) می برم تهران :)) موقع خداحافظی بهم میگه به امید دیدار تا پنج شنبه بعدی.

راستش دلم میخواد از اون لوح ها بخرم و براش کتاب بنویسم... اخه باید یه سرگرمی داشته باشه!