دامون

وقتی هشت نه ساله م بود اکثر روزای تابستون ساعت 11 صبح با مامان و بابام می رفتیم دریا. بابام تا دور دورا شنا می کرد و ناپدید می شد. من و مامان همین جلو می نشستیم و آب بازی می کردیم. یکی از بازی ها این بود که شن کنار دریا رو اونقدر می کندیم تا از زیرش آب دربیاد. بعد خوشحال می شدم که چاه درست کردم. بعد یه چاه هم کنارش می کندم. اونوقت دیوار این چاه رو به سمت چاه بغلی می کندم تا آب این چاه بتونه با آب اون چاه قاتی بشه و یه پل درست بشه. بله! همین قدر دقیق و حساب شده.

اون موقع ها کنار ساحل یه سوئیت بود که صاحب سوئیت دو تا پسر داشت که از نظر ذهنی مشکل داشتن. اسم یکیشون هامون و اون یکی دامون بود. هامون که برادر بزرگتر بود اصلا از خونه نمی اومد بیرون ولی دامون که هم سن خودم بود همیشه تا منو می دید می پرید تو ساحل. من خیلی ازش می ترسیدم. با اینکه فوق العاده خوشگل بود و موهای طلایی و پوست برنزه داشت اما چون بلد نبود حرف بزنه، منو می ترسوند. تازه بقیه بهش میگفتن " پسر دیوونهه"، و این همه چی رو ترسناک تر می کرد. اما دامون منو دوست داشت و سعی می کرد اسباب بازیاشو بیاره تا راضی بشم باهاش دوست بشم. حرف نمی زد فقط سطل و بیلچه میاورد مینداخت طرف من. خب منم می ترسیدم. موقع کندن چاه، میومد کنارم. منم یه طرف دیگه رو نگاه می کردم تا فکر کنه ندیدمش. با اینکه دو سانت از من فاصله داشت. اونم اروم می زد به بازوم و می گفت" سسسسسسس".موقع اومدن به خونه، وقتی موهام خیس بود و از سرم آب می چکید، دامون کف دستش رو زیر گوشم نگه می داشت و تا چند قطره آب از روی گوشم تو دستش نمی ریخت، بیخیال نمی شد. تمام مدتی که دستش زیر گوشم بود از ترس حتی نفس هم نمی کشیدم. حتی وقتی مامان دعواش می کرد و می گفت برو، دامون خیلی جدی می گفت"نچ" و همچنان دستش رو همونجا نگه می داشت.

دامون و برادرش چند سال بعد عمرشونو دادن به شما. . .