زرد

وقتی وارد مطب شدیم از صحنه ای که دیدم حسابی شوکه شدم. یه اتاق کثیف با دیوارای زرد. یه منشی خیلی مسن و یه عالمه خاک. حتی نمی تونستم روی صندلی بشینم چون اونقد روشون خاک بود که می تونستم اسممو روش بنویسم. جلوم یه میز کوتاه بود که چند تا مجله بدرد نخور همراه با یه کامیون خاک روش گذاشته بودن و کنارش هم چند تا گل مصنوعی زرد و کهنه که حال آدم رو بدتر می کرد. تلفن بی سیم بود که قسمتی که برای شارژ هست روی زمین و کنار سطل زباله گذاشته بودن. البته حیفه بگم سطل زباله. اگه بگم سطل آشغال خیلی بهتره. سعی کردم به تابلوی رو به روم که عکس یه منظره بود نگاه کنم تا حواسم پرت بشه. خیلی زود نوبتمون شد چون فقط یه مریض قبل ما اومده بود. اقای دکتر یه ادم افسرده و بی حوصله بود که حتی دوست نداشت جواب سلاممون رو بده. یه تبلت گنده و یه گوشی جلوش بود و همش صدای پی ام می اومد و اقای دکتر هم تند تند جواب می داد. می تونستم حدس بزنم که خانمش سفارش کرده منشیش حتما مسن باشه اما خب این مردا از راهی استفاده می کنن تا...

همونطور که داشت پی ام می داد به حرفای منم گوش می کرد و اخرش گفت باید آندوسکوپی بشی و بعد توصیفی از آندوسکوپی ارائه داد که هرکی جای من بود قبول نمی کرد. تازه انقد اونجا کثیف بود  که شاید وقتی دهنم تو آندوسکوپی باز بود یه سوسک هم می رفت توی شکمم. احتمال هرچیزی بود! از اونجا اومدیم بیرون و  منم چون بچه ننه و لوس و ترسو هستم گریه کردم و بعد مامان برا اینکه آرومم کنه گفت میریم جای دیگه نوبت می گیریم. حالا باید صبر کنیم تا وسطای تابستون. شاید فکر کنید من وسواسم ولی باور کنید اینطور نیست. درسته که وقتی یه مداد به دانش اموزم قرض میدم بعدش می رم اون مداد رو می شورم و یا دیگه اصلا ازش پس نمی گیرم ولی این نشون نمی ده که من وسواسم. اگه وسواس بودم به لاک پشت تو خیابون دست نمی زدم یا همسترای سر کوچه ی آرام اینارو بوس نمی کردم. من فقط از چیزای خیلی کثیف بدم میاد. بعدشم دیگه مهم نیست که چه اتفاقایی افتاد. حالا قراره خودم حال خودمو خوب کنم.