عیب

خیلی سخته آدم رفتار بد خودشو بشناسه. مثلا همیشه راحت می شه گفت ایرادای طرف مقابل چیه. اما وقتی به ایرادای خودمون فکر میکنیم چیز خاصی به ذهنمون نمی رسه. برای همینم هست که همیشه تو هر بحثی فکر می کنیم حق با ماست. در حالیکه طرف مقابلم فکر می کنه حق با خودشه! 

خیلی دلم میخواست ایرادای خودمو بدونم. خیلی زیاد بهش فکر کردم( منظورم از ایراد این نیست که بگیم مثلا من خیلی تنبلم یا سحر خیز نیستم یا پشتکار ندارم. منظورم ایراداییه که خودمون نمی بینیم و برای بقیه پر رنگه) که البته اگه این ایرادامونو کسی بهمون بگه کلی هم ناراحت می شیم و قبولشم نمی کنیم.

امروز بالاخره تونستم یکی از ایرادامو بفهمم! شاید خیلیا این اخلاق بدو داشته باشن و منم دارمش. اونم اینه که وقتی می رم سر کار و خسته می شم، حق خودم می دونم که هرجوری دوست دارم رفتار کنم و بقیه هم چیزی بهم نگن چون خسته ام! انتظار دارم دردی که توی گردنم و پاهام دارم رو درک کنن و بخاطر همین درد هم به خودم اجازه می دم بداخلاق، یا بی ملاحظه و یا بی حوصله باشم!  و حتی وقتی کسی از رفتار من ناراحت بشه من درکش نمی کنم و تو دلم می گم: من که گردنم اینهمه درد میکنه. چرا از دستم ناراحت شد؟؟؟

خب این اخلاق خیلی بدیه و قول می دم تا دو سه روز دیگه حسابی بذارمش کنار. قول!